Olga Maria Berger

publicaties en informatie

De blauwe draad

Bestel bij Pandava

Oma Olga wint een prijs

Het was oppasdag en meestal zorg ik ervoor dat ik dan niets hoef te doen, alleen voor mijn kleindochters zorgen. Maar op een gegeven moment was mijn oudste kleindochter lief aan het kleuren en de jongste lag te slapen. Ik besloot dat mijn hond Tji gekamd moest worden, want we gingen die avond op bezoek. Echt leuk vindt Tji dat niet en als ze de kans krijgt, gaat ze ervandoor. Zittend op de grond ging ik aan de slag. Net toen ging de telefoon, de vaste lijn.

Moeizaam kwam ik overeind, greep de hond en met haar onder de arm liep ik naar de vensterbank waar het ding staat. Intussen bedacht ik hoe stom het was om me te laten storen, want tegenwoordig belt niemand meer via de vaste lijn, behalve grote bedrijven die altijd het goedkoopste van het beste hebben en regelmatig en langdurig je tijd verspillen.

Anoniem stond er in het schermpje. Ja hoor, het was weer zover.

Balend van mezelf greep ik de telefoon. "Met Olga." Ik haalde adem om een tirade af te steken hoe onbeschoft het is om mensen lastig te vallen met dingen die ze niet nodig hebben toen ik 'Averbode' hoorde.

"Met wie?" vroeg ik.

"Uitgeverij Averbode."

Een half jaar geleden had ik 2 verhalen ingestuurd voor de wedstrijd die ze ieder jaar uitschrijven. Vier jaar geleden had ik bij de uitgeverij een boekje gewonnen waar ik erg trots op ben. "Wie een boekje bij Averbode heeft, kan schrijven', wordt er beweert. Daarna was het me nooit meer gelukt om in de prijzen te vallen.

"U hebt de eerste prijs gewonnen", zei een vrouwenstem aan de andere kant van de lijn.

Ik zette de hond op de grond. "Kunt u dat nog eens zeggen?"

De stem zei precies hetzelfde. "Met het verhaal "De blauwe draad', zei ze erachteraan. "Over 4 weken wordt het boek gedrukt. Ik stuur u het manuscript toe met een paar verbetervoorstellen. Graag zo snel mogelijk terugsturen."

Tjonge, wat was ik blij! En toen ik de telefoon weer in de houder zette, ook net zo blij dat ik niet uit mijn slof geschoten was. Mijn kleindochters waren minder blij, die hadden het allebei op een brullen gezet. De oudste omdat Tji het rode kleurpotlood had gepakt. En de jongste van 5 maanden? Die had honger. Ik kreeg het zo druk dat Tji ongekamd mee op visite is gegaan.